Deze blog verscheen eerder in TTM: Jackpot!
Afgelopen zondagavond stuitte ik al zappend voor de televisie op het programma Miljoenenjacht. De kandidate in kwestie bleek in Haarlem te wonen en dus besloot ik te blijven kijken. Voor de lezers onder u die het programma niet kennen, het is de bedoeling dat een kandidaat 1 van de 26 beschikbare koffers kiest. Iedere koffer bevat een geldbedrag beginnend bij 0,01 euro en oplopend tot 5.000.000 euro.
Nadat de kandidaat een koffer heeft gekozen, moeten er vervolgens per ronde een aantal koffers worden aangewezen en geopend en wordt bekeken welk bedrag er zich in die koffers bevinden. Na iedere ronde wordt er een bedrag geboden, in ruil voor de door de kandidaat gekozen koffer. De kandidaat hoopt uiteraard dat hij koffers elimineert met lage bedragen. De kans is dan immers groter dat zijn eigen koffer een hoog bedrag bevat en wordt het aangeboden ruilbedrag vanzelfsprekend ook hoger. Deze kandidate begon voortvarend en het ene na het andere geselecteerde koffertje bevatte lage bedragen. Op enig moment bood het programma een bedrag van 335.000 euro in ruil voor haar eigen koffertje. Na ampel beraad werd dat bedrag dankbaar geaccepteerd. Haar glunderende gezicht zorgde voor een ouderwets moment van ‘feel good televisie’. Naar ik begreep was dit een van de hoogste bedragen ooit gewonnen in het twintigjarige bestaan van het programma.
Een aantal dagen later, viel mijn oog op een uitspraak van de kantonrechter Den Haag van 8 juni 2020 in een ontbindingsprocedure tussen een werkgever en een werknemer. De werkgever verzocht de rechter om de bestaande arbeidsovereenkomst tussen haar en de werkneemster, 58 jaar oud en inmiddels 24 jaar in dienst, te beëindigen omdat er sprake was van een arbeidsconflict. Dit conflict was ontstaan omdat de werkgever niet langer tevreden was over het functioneren van de werkneemster, hoewel de werkneemster daar in het verleden nooit op aangesproken was. Pas in 2019 werd dit in een aantal functioneringsgesprekken duidelijk gemaakt en in het laatste gesprek werd een nogal mager verbetertraject voorgesteld. De werkneemster meende dat er in het geheel geen sprake was van disfunctioneren, zij had altijd goed werk geleverd en kon zich niet vinden in het door de werkgever geschetste beeld. De werkneemster meldt zich vervolgens ziek en er volgen 3 mediation gesprekken. De gesprekken leiden echter niet tot hervatting van de werkzaamheden en dus verzoekt de werkgever de rechter om de arbeidsovereenkomst te beëindigen omdat een vruchtbare samenwerking onmogelijk is geworden.
Bij de herziening van het arbeidsrecht onder toenmalig Minister van Sociale Zaken, Lodewijk Asscher werd de bestaande ontslagvergoeding aanzienlijk versoberd. De aloude kantonrechtersformule werd vervangen door de zogenaamde transitievergoeding en die ontslagvergoeding is inderdaad aanzienlijk lager geworden. Omdat dit in zeer uitzonderlijke gevallen tot onredelijke uitkomsten zou kunnen leiden werd er één uitzondering gemaakt. Indien de werkgever ernstig verwijtbaar handelt, dan kan de rechter naast de transitievergoeding ook nog een billijke vergoeding toekennen. In de Parlementaire behandeling werd benadrukt dat dit echt in zeer uitzonderlijke gevallen zou gebeuren, in bijvoorbeeld grensoverschrijdend seksueel gedrag. Het werd een ‘muizengaatje’ genoemd.
In de genoemde uitspraak meent de kantonrechter Den Haag dat er in dit geval sprake is van ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever. Er was niet eerder geklaagd over het functioneren van de werkneemster en het verbetertraject was te mager. Het daardoor ontstane conflict was derhalve te wijten aan de werkgever. En omdat werkneemster, gelet op haar leeftijd, hoogstwaarschijnlijk geen ander werk zou kunnen vinden, dient de werkgever de schade te vergoeden. Die schade wordt begroot op de hoogte van het loon dat de werkneemster zou hebben ontvangen tot haar pensioengerechtigde leeftijd oftewel 456.660 euro. Omdat de werkneemster wel gedurende 2 jaar een WW uitkering zal ontvangen, wordt de werkgever veroordeelt tot het betalen van een schadevergoeding van een kleine 350.000 euro. De wijze waarop de werkgever in deze heeft gehandeld verdient inderdaad geen schoonheidsprijs. Maar indien dit al wordt opgevat als ernstig verwijtbaar handelen van een werkgever dan is er niet langer sprake van een muizengaatje, maar past er thans een drachtige olifant doorheen. Ik ben benieuwd of de werkneemster, bij het lezen van haar uitspraak evenveel glunderde, als de kandidate in het programma Miljoenenjacht.
www.ttm.nl
